Algemeen Nederlands
Fiel Wijverkens (de mensen noemden hem Fiel van Kasjer of ook Broek, ik weet niet waarom) en zijn vrouw Nathalie kochten in de jaren dertig een huis in Terlo. Dat huis stond tussen Fiel van Mong de kalier (Fiel van Mon Kaesemans, de wagenmaker) en Fons Beeckmans. Het staat er nog, maar werd onlangs grondig verbouwd.
Fiel en Nathalie woonden eerst in de Lindestraat niet ver van het Hof ten Berg. Dat huis in Terlo stond al een tijd leeg toen Fiel en zijn vrouw daar aankwamen. Met paard en kar van boer De Ro van het Hof ten Berg brachten ze al hun huisraad daar op een winterdag naartoe.
De hele eerste nacht daar deden ze geen oog dicht. De ganse nacht hoorden ze een lawaai op de zolder net of een hele klas kinderen loopspelletjes deed op de plankenvloer boven hun bed. s Morgens ging Fiel kijken. Toen hij met de lantaarn in de hand op de bovenste trede van de zoldertrap stond en bijlichtte, kwam Nathalie bij hem staan. Wat ze toen zagen, greep hen beiden aan, maar vooral toch Nathalie. Onder het dak, tussen de daksparren en op de balken zagen ze ratten. Niet tien, niet twintig, maar misschien wel vijftig of honderd grote ratten. En die bezagen Fiel en Nathalie alsof ze wilden zeggen: Wat komen jullie hier doen?
Nathalie begon te jammeren en te weeklagen dat hun huis betoverd was en dat ze daar niet durfde te blijven
En Fiel liep meteen naar de Heide in Kester. Hij wist daar een mens wonen die de ratten kon aflezen, verzenden eigenlijk.
Fiel vroeg hem om hen dezelfde dag nog van die beesten te verlossen. De man stapte met hem mee van de Heide over Steenberg naar Terlo. Hij ging met Fiel mee naar de zolder. De ratten zaten er nog. En er waren er misschien nog meer dan s morgens. De man van de Heide vroeg: Naar waar wil je dat ik ze zend? t Is mij om het even, sprak Fiel, voor mijn part zend je ze naar de hel.
De man stapte naar 't midden van de zolder, haalde een zwarte vod uit zijn jaszak en legde die open op de plankenvloer. Dan keek hij omhoog naar de ratten en begon te spreken. Het leek wel preken wat hij deed. Maar Fiel begreep er geen jota van. Tenslotte blies de man nog eens naar de vier hoeken van de zolder en dan zweeg hij.Terwijl hij de zwarte doek in zijn jaszak stak, zei hij: "Kijk, vannacht ga je nog wat lawaai horen, maar op de morgen zullen ze weg zijn." Die nacht hoorden Fiel en Nathalie hoe de ratten boven hun hoofd dansten en hoe een poos later alles stil werd. "Wil je wedden dat ze weg zijn?" vroeg Fiel.
En vanaf die dag hebben ze, zolang ze daar gewoond hebben, geen rat meer gezien.
Fiel vertelde later dat de man helemaal niets wilde daarvoor, maar hij had hem toch iets gedragen: twee flessen van zijn beste kriekencider. Waarheen hij de ratten gezonden had, wilde de man niet zeggen…
Guuëks
Fiel Wèèverkes (de ménsjken nuumn em Fiel va Kasjer of uuk Broek, k en wei niê woeëvui) én zn vraa Natliê kochn ien de joeërn détteg n èùs ien Terluuë. Dat èùs stont tuuske Fiel va Mong de kaliêr én Fonjtjen Beeckmans. t Stoeët er nog, moeë t és oemlangs gieëlegâns verbaad.
Fiel én Natliê woenjn ieëst ien de Lienjestroeët nië vèè van t Of ten Bérg. Dat èùs ien Terluuë stont al nen tèèd lèèg as Fiel én zn vraa doeë toêkwampen. Mei pjèèd én kérre van Derouken (boêr De Ro van t Of ten Bérg) wier al uiln èùsgeriêf op ne wienjtjerdag aldoeë gebrocht.
n Ieësn nacht da ze doeë sliêpen, dei-e ze gieën uuëg toê. Ne gieële gronnegen nacht uuërn ze lawèèt op de zolder, pesiês of doeë spéljn e kuure kienjern katjn op de plansjei bouven uilen bérre. s Mérges goenk Fiel loenken. As n mei de lantèère ien d and op den bouvesn trei van de zoldertrap stont én liechtn, kwamp Natliê bâ em stoeën. Wat da ze dèèn zôgen, pakn uiln alle twieë, moeë suurtoê Natliê. Onder t dak, tuusken de kardoêzn, op de balken zôge ze ratn. Niê tiên, niê twienjteg, moeë meskiên wél fuufteg of onderd gruuëte ratn. En dei ratn bezôge Fiel én Natliê pesiês of ze wieljn zéggen: Wa komde gèèln iê doeng?
Natliê begoest te lammeteirn én te jammern dat uiln èùs betuûverd was, da ze skriek â én da ze doeë niê toest blèèven
En Fiel pakn em op én a liêp derékt noeë d  te Késter. Aj wiest doeë ne ménsj wuuënn dat de ratte koest afleizn, alleiverzénjn. Fiel vroêg em oem uiln dezeln dag nog van dei ratn te verlosn. De man stapn mei em mei van d  ouver Sjtjieënbérg noeë Terluuë. A goenk mei Fiel op de zolder. Natliê toest niê komme zieng. En de ratte zôtn doeë nog. Doeë woeën der meskiên nog mieër as s mérges. De man van d  vroêg: Mèè vrienjdj, woeë moên ek ze noeëtoê stuûrn? t Es mâ gelèèk, zâ Fiel, « vui mèè poeët stuûrde ze noeë d élle.
De man goenk noeë t muurn van de zolder, oljn n zwétte vorre èùt zèè zak én lâ dei ouped op de plansjei. Dèèn loenkn aj oemuuëg noeë de ratn én begoest te klappen. t Was pesiês preiken dat n dei. Moeë Fiel verstont er gieën joutiekâ van. Op t léste bliês dâ man nog ne kieë noeë de viêr oeke van de zolder én dèèn zweig n. Terwèèlnd dat n dâne zwétn doek venèèr ien zèè zak stôk, zâ n: Sie, deizn nacht goje nog ewa lawèèt uuërn, moeë op de mérged zuule ze wég zèèn. Dânn nacht uuërn Fiel én Natliê oê dat de ratn bouven uile kop dânsn én oê dat e puuske loeëter alles stielekes wier. Wieljdje wern da ze wég zèèn? zâ Fiel teigen Natliê.
En vanaf dânn nacht émme ze, zuuë lank as ze doeë gewoendj émmen, gieën rat nemieë gezieng.
Fiel vertéljn loeëter dat dâ ménsj van d  ieëst niêziêke wâ, moeë dat n em toch iêt goeën drôgen â: twieë fléske goeje siêter va kriêken. Woeë dat n dei ratn noeëtoê gezonn â, wâ de man niê zéggen...