Maurits van Liedekerke stuurde een gedicht dat hij ons en de lezers van Persinfo graag aanbiedt. Wij, van Persinfo, danken Maurits van harte voor dit mooi stukje poëzie maar ook voor de vele diepgravende opiniestukken die hij het afgelopen jaar bracht.
Van een verre reis bracht ik een kerststal mee,
niet zo’n wilgenhouten huisje
maar een explosie van volkse fantasie.
Geknutseld door een man die een taal sprak,
niet de mijne. Al begreep ik hem
want zijn pasgeboren Kerstekind is ook het mijne.
Vanuit de verte klonk het Navidadpi Kusikuy.
Ik zwaaide en riep Feliz Navidad.
Zijn werkhuis, op de flanken van de Andes, heette Mi establo.
De schort die hij droeg vol schavelingen, de handen gekleurd
zoals de Maria’s en de Jozefs die hij boetseerde en schilderde,
de herders en hun schapen, de vogels,
de lama’s en alpaca’s; ze verwelkomden mij
als in een schilderij van Bruegel.
De terugkeer leek een ommekeer,
een vlucht over besneeuwde bergen, langs wolken
onbereikbaar hoog, over ziedende zeeën
en onmeetbaar zwerk…
— mijn kersstal nauwlettend in het oog.
En telkenjare als de dagen nauwelijks dagen zijn
maar eindeloze avonden, licht de kerststal uit de Andes
mijn levensdonker op en redt hij mij.
Navidadpi Kusikuy, fluister ik dan.
En zwaai naar de verte…
Maurits van Liedekerke
* Zalig kerstfeest in Quechua, de indianentaal in de streek van Ayacucho (Peru), waar de kerststal vandaan komt.